Takie telefony jak ten powtarzają się prawie na każdym dyżurze, dlatego postanowiłam napisać tym razem właśnie na temat „ ZŁAMANEGO SERCA „tym bardziej, że w Gabinecie ostatnio też coraz więcej takich przypadków.

Często dzwonią zarówno kobiety, jak i mężczyźni, którzy akurat przechodzą przez rozstanie , czują się porzuceni i absolutnie nie umieją sobie poradzić w tej kryzysowej sytuacji .

Oczywiście, jest to bardzo ciężka chwila w życiu, koszty są zawsze bolesne dla strony , która podejmuje taką decyzję, ale i dla tej, a może przede wszystkim , dla tej, która to słyszy i musi przyjąć. Ponieważ w znacznym stopniu określamy siebie na podstawie tego jak układają się nasze relacje z innymi, dlatego Zerwania Naruszają Nasze Poczucie Tożsamości. To co pozwoli zminimalizować ten ból i koszty związane z rozstaniem, to przeprowadzenie takiej rozmowy kończącej ,w miarę jak się da spokojnie, na pewno nie podczas kłótni, nie w trakcie wzajemnego oskarżania się, że byłaś taka, a ty byłeś taki, bo to właśnie powoduje bardzo silne reakcje emocjonalne, ludzie wtedy wyciągają ostrą broń, ranią się. I właśnie tacy poranieni trafiają często do gabinetów , albo tak jak w tym przypadku na dyżur psychologiczny, szukają pomocy i ukojenia.

Tak wiec, co robić, gdy ktoś z naszych bliskich jest właśnie tak zdruzgotany i czy istnieją sposoby na złagodzenie tego bólu?

1. Choć to zapewne będzie bolesne, ale najlepiej zerwać na początku wszelkie więzi z byłym. Mimo, że jest to ostatnia rzecz, którą usychający z miłości chcieliby usłyszeć, radzę: nie dzwoń, nie pisz, nie wypytuj znajomych. Wszystkie pamiątki schowaj do szafy. Gdybyś rzucał picie, nie trzymałbyś butelki wódki na biurku, czyż nie tak?
2. Może to być znowu trudne, ale bycie wyrozumiałym i łagodnym wobec siebie jest ważnym elementem procesu zdrowienia. Osoby , które są dla siebie życzliwe, wybaczają sobie, to co zrobiły i to czego nie zrobiły w trakcie małżeństwa, bez pogrążania się w gniewie , smutku, czy żalu – szybciej dochodzą do siebie.
3. Dobrze robi natomiast odnowienie więzi z zaufanymi bliskimi : rodziną, przyjaciółmi, przez których czułeś się kochany, zanim nawiązałeś ostatni związek. To oczywiście nie te same emocje ,jak przy intymnej relacji, ale mogą pomóc złagodzić ból spowodowany odrzuceniem.
4. Zaangażowanie się w zajęcia, które sprawiają radość, przy których wydziela się dopamina i serotonina, chociażby ćwiczenia fizyczne, spotkania towarzyskie, wszystko to, co pomaga ukoić ból i odciąga umysł od myślenia o związku. To co spowoduje, że poczujesz się dobrze, a jednocześnie nie jest destrukcyjne.
5. Naprawdę w ciężkich stanach trzeba przyznać, że odrzucony partner często jest tak zdeterminowany do znalezienia odpowiedzi na pytanie” co się stało ze związkiem ?”,” co zrobiłem nie tak ?”, że bez wątpienia jest to dobry moment aby rozpocząć terapię i pracę nad sobą.
6. Kiedy wszystkie środki zawodzą, osoby którym szczególnie trudno podnieść się po rozstaniu, mogą poczuć ulgę dzięki lekom antydepresyjnym. Przez pewien czas mogą one być przydatne, ale przestrzegam przed przyjmowaniem ich zbyt długo, chyba, że są przepisywane z innego powodu np. przewlekłej depresji.
7. To co pozwala ukoić ten ogromny ból i wrócić do równowagi psychicznej, to na pewno czas.

Pomimo dotkliwego nieszczęścia po rozstaniu większość osób w końcu dochodzi do siebie, przechodząc wcześniej przez etapy żałoby. Badania wykazują nawet, że po takim przeżyciu często pózniej rozkwitamy. Nawet w przypadku tych, którzy przeszli przez rozwód, czas potrzebny na zmniejszenie bólu , to zwykle kwestia miesięcy, nie lat. Dlatego tak zachęcam aby dać sobie czas na przeżycie tych wszystkich emocji. Wiem, nie jest to łatwe.

Jak widać są sposoby, którymi możemy pomóc odrzuconym i ze złamanym sercem, tak też było na ostatnim dyżurze, choć miałam świadomość, jak bardzo trudno jest tej kobiecie.

Najważniejsze, aby takie osoby poczuły się wysłuchane, pozwólmy zranionej osobie się wygadać. Nie przerywajmy jej, nie oceniajmy, bądźmy skupieni na tym co mówi. Ważne, żeby ta osoba nie czuła się osądzana, ani nie czuła presji oczekiwań od nas , jak ma sobie poradzić. Dajmy jej możliwość wypłakania się na naszym ramieniu, to na ten moment najlepsze co możemy zrobić .

 

MMag. Elwira Dubas

Psycholog, Terapeuta rodzinny i par,

Trener , Master Coach

Podczas ostatniego dyżuru, muszę przyznać, było mi bardzo ciężko, gdyż zadzwoniła młoda kobieta i przez dłuższy czas opowiadała mi o swoim ciężkim dzieciństwie, rodzicach, ale to, co wypływało na plan główny, to jej złość, a nawet nienawiść do swojej matki. Niestety podobne historie często słyszę w gabinecie. Jest w nich bardzo dużo żalu, a nawet wściekłości do swoich matek. Mam wrażenie nawet, że w dzisiejszych czasach matka stała się wygodnym „chłopcem do bicia”, idealnym winowajcą. To na nią możemy zwalić, gdy nie wiedzie nam się w życiu, nie udają się związki, mamy nerwice, czy inne zaburzenia. A to nie dość kochały, a to nie były empatyczne, źle wychowywały, były krytyczne, złośliwe, nie nauczyły tego czy tamtego, cały szereg pretensji i wyrzutów. Może to i wszystko prawda, ale trzeba pamiętać, że to było wieki temu. Niestety nasz mózg jest tak skonstruowany, że potrafi wyolbrzymić wagę wspomnień, nadawać nowe znaczenie wydarzeniom, pompować emocje. Dlatego na to, co nam się wydarzyło możemy patrzeć w różny sposób, uważać to za traumę lub przejściową, trudną i przykrą sytuację. To od nas zależy co wybieramy. Co nam będzie służyć ? Jeśli nawet nasze matki zawiodły, co ma nam dać życie w poczuciu krzywdy ? To bardzo wygodne obwiniać rodziców za wszystko, są łatwym celem. Traktowanie mamy jako chłopca do bicia, często bierze się z pragnienia pozostania dzieckiem, zrzucenia z siebie odpowiedzialności za własne życie. Szukanie winy na zewnątrz jest najłatwiejsze, bo nie musimy pracować nad sobą. Możemy powiedzieć: „ nic na to nie poradzę, że miałam taką matkę i właśnie taka jestem „. To najlepsza droga, żeby stanąć w miejscu i się nie zmieniać. Czasami nawet najlepsza droga do depresji, jak w przypadku mojej rozmówczyni.

Dlatego przypomniałam tej pani, że już od dawna jest odpowiedzialna za swoje życie , za jego jakość i nawet jeśli nasze relacje z rodzicami są złe , to mamy innych ludzi, którzy mogą stanowić źródło wsparcia. Nie ma sensu tkwić w konflikcie, zaogniać go, odgrzewać zatargi z dzieciństwa. To próbowałam przekazać swojej rozmówczyni. Jak również to, że odpuszczenie przynosi ulgę. Zaproponowałam, aby pomyślała kim była jej mama, jakie miała życie przed nią, jak wyglądało jej dzieciństwo, jakich miała rodziców. Kiedy to zobaczyła, zaczęła płakać i zupełnie inaczej wyrażać się o mamie. Poczułam, że jest tu teraz więcej zrozumienia, że z relacji dziecko- dorosły, zamieniła się ta relacja w dorosły- dorosły. Zobaczyła też jak sama jest podobna do swojej mamy, jak to, o co oskarżała mamę , ma też w sobie, ale nie chciała tego wcześniej widzieć. Różnica jest taka, że jeśli nasze mamy popełniały jakieś błędy, my możemy ich nie popełniać. Możemy to zrozumieć i odpuścić. Odpuszczenie nie musi oznaczać pojednania, bo ono czasami nie jest możliwe. Oznacza decyzję : doświadczyłam straty, mam za sobą złe chwile, zawiedziono mnie, skrzywdzono, ale to przeszłość. Nie chcę by ona wpływała na moją teraźniejszość i przyszłość. Oznacza pogodzenie się z tym, że było źle i oznacza też otwarcie nowego rozdziału. Złe lata mogą być niezłą szkolą przetrwania, dawne traumy- źródłem siły. Po co myśleć: co mama mi zrobiła, jak ona mogła ? Zapytaj siebie : co pokonałam, na co się uodporniłam, co potrafiłam przełamać i przetrwać. Właśnie odpuszczenie przynosi ulgę- to próba zrozumienia relacji w taki sposób, aby ustąpiły emocje negatywne , np. smutek lub złość i zastąpiły je neutralne. Czasami sami nie potrafimy tego zrobić, potrzebujemy wtedy do tego terapii, ale zawsze warto spróbować.

 

MMag. Elwira Dubas

Psycholog, Terapeuta rodzinny i par,

Trener , Master Coach

Zadzwoniła podczas ostatniego dyżuru młoda dziewczyna, która zalewając się łzami, opowiadała mi historię, jak wygłupiła się wśród znajomych na imprezie, w dodatku zostało to utrwalone na zdjęciach i jak mocno jest pogrążona w beznadziei, wstydzie i smutku.

No tak, z jednej strony jak najbardziej ją rozumiałam, ale wiedziałam też, że w ten sposób jej nie pomogę. Bo czyż każdemu z nas nie przydarzyła się w życiu jakaś gafa, nietakt, błąd….?

Domniemam, że czytając ten tekst, prawie każdy z uśmiechem i ulgą pokiwa głową i przyzna się w duchu do takiej sytuacji.

Problem zaczyna się wtedy, gdy nadamy temu taką rangę i takie kolosalne znaczenie. A wszystko to zależy od perspektywy, jaką przyjmiemy. Jeśli każda rzecz wyda się nam taka poważna, jeśli brak nam dystansu do napotkanego problemu, pozwalamy wtedy, by zaczął on dotykać nas zbyt bezpośrednio i osobiście. Kiedy właśnie traktujemy siebie zbyt serio, opinie innych o nas wydają się nam niezwykle ważne, przeżywamy cudzą krytykę, nadajemy jej nadzwyczajnych wartości, porównujemy się i doszukujemy ukrytych znaczeń w opiniach. Jakby to co inni o nas myślą, miało jakikolwiek wpływ na to to kim jesteśmy. To brak dystansu do siebie powoduje, że jesteśmy przewrażliwieni na swoim punkcie. Stawiamy sobie nierealistyczne oczekiwania i cierpimy na myśl o tym, że ich nie spełnimy. Jakbyśmy chcieli być wyjątkiem w świecie ludzi, którzy mają słabości i popełniają błędy. To się nigdy nie uda , gdyż nikt z nas nie jest doskonały. Więc , gdy poplamisz sobie sukienkę na imprezie, albo puści ci oczko w rajstopach i masz wrażenie, że każdy śmieje się z ciebie i nazwał cię flejtuchem, przyjmij, że w rzeczywistości, wszyscy mają to gdzieś. Ludzie NAPRAWDĘ nie są tak zainteresowani tobą i twoimi potknięciami, jak ci się wydaje. To egoistyczne, ale prawdziwe, ale w przeważającej części czasu, każdy z nas myśli po prostu….o sobie.

Bo zastanów się…..czy ty rozmyślasz tygodniami o wpadkach innych ludzi ?- zapytałam moją rozmówczynię. Roztrząsasz i surowo oceniasz ich potknięcia, czy nawet kompromitacje ? Zgłębiasz przejęzyczenia, obserwujesz oderwane guziki, plamy ? No nie !- odpowiedziała młoda kobieta.

Tak też podejrzewałam i wytłumaczyłam jej, że świat większości z nas kręci się wokół nas samych. Gafy innych zauważamy, czasem skomentujemy i za chwile zapominamy. Pępkiem świata jesteśmy tylko dla siebie, nie dla innych. Dlatego pewnie o jej gafie już dawno nikt nie pamięta, a tylko ona nadaje temu takie znaczenie i rozdmuchuje temat.

Pomocną metodą w takich sytuacjach- to pytanie siebie „ I co z tego ? Odpowiadaj sobie na to pytanie , aż dojdziesz w końcu do wniosku, że…….NIC. Pewnie pierwsze odpowiedzi będą dość dramatyczne, np. uznają mnie za głupca, ale jak pójdziesz za tym dalej i będziesz pytać „ I co z tego…?, naprawdę dość szybko zobaczysz, że naprawdę…..NIC.

To co pomaga , to spojrzenie na całe wydarzenie właśnie z dystansu, spojrzenie w 3 osobie, np. „ Dlaczego Beata stresuje się tą wypowiedzią ? „ Ta technika dystansowania się i zajęcie punktu widzenia zewnętrznego obserwatora pozwala spojrzeć na sytuację z szerszej perspektywy i nie przejmowanie się nadmiernie cudzymi słowami, czy krytyczną uwagą. Cudze oceny, czy nasze wpadki nie będą też tak bolały , jeśli wykażemy się autoironią, to bardzo cenna umiejętność, którą posiadają ludzie o mocnych osobowościach, znający swoją wartość i umiejący zawsze znaleźć choć odrobinę komizmu w każdej sytuacji. Dlatego im więcej mamy dystansu do siebie, tym wyższa nasza samoocena i tym łatwiej jest nam się śmiać z samych siebie.

Właśnie wtedy, kiedy pokazujesz luz, pewność siebie i dystans, czujesz się lepiej, uśmiechasz się i masz większą satysfakcję z życia. Pewnie jest to wyjście ze strefy komfortu i nie będzie na początku takie proste, ale uważam, że warto.

 

 

Tym razem w sprawozdaniu z mojego dyżuru , chcę wspomnieć o telefonie Pana, który jest partnerem osoby z zaburzeniem borderline. Zadzwonił, gdyż szukał wsparcia, rady, pocieszenia i wskazówek jak ma sobie dalej radzić w tym związku.

Ponieważ zaburzenia borderline, inaczej mówiąc osobowości z pogranicza są coraz częściej diagnozowane i problem staje się coraz częstszy, uznałam, że warto o tym wspomnieć w niniejszym artykule.

Czym w ogóle objawia się zaburzenie borderline ?

Najważniejszym objawem są gwałtowne wahania nastrojów, chwiejność emocjonalna, ale to przybiera naprawdę skrajne formy. Takie osoby żyją jak na kolejce górskiej, góra -dół, góra- dół. W ciągu kilku minut przechodzi się od pełni szczęścia, myślenia „ kocham świat, kocham ludzi i siebie” do „wszyscy mnie nienawidzą, powinnam się zabić. Trzeba dodać, że diagnoza jest trudna, łatwo pomylić borderline z chorobą afektywną dwubiegunową.

Jak żyje się komuś u boku osoby z zaburzeniem borderline…? No właśnie, pan , który zadzwonił ,opisywał całe spektrum zachowań partnerki, zaznaczając jak ciężko jest mu już to wszystko po latach wytrzymać. Kiedy raz słyszy od partnerki, że jest najlepszy, najukochańszy, „chcę z tobą być do końca życia”, a za moment zostaje obrzucany najgorszymi wyzwiskami i oskarżeniami. Intensywność tych emocji jest w ogóle nieadekwatna do sytuacji, są zbyt gwałtowne i irracjonalne, przypominają tajfun, który nie wiadomo kiedy i z której strony nadejdzie. Często osoby z pogranicza popadają w uzależnienia, stają się zagrożeniem nie tylko dla innych przez swoją agresję, ale przede wszystkim dla siebie. Często robią sobie krzywdę, uciekają się do ryzykownych zachowań, od przygodnego seksu, przez samookaleczenia, aż po próby samobójcze. A wszystko przez „ złe” emocje, których doświadczają- głównie paniczny lęk przed odrzuceniem, nienawiść do samego siebie. Często te osoby mają za sobą trudne i bolesne doświadczenia z dzieciństwa, odrzucenie, znęcanie się lub traumę, a czasem nikt nie nauczył ich radzenia sobie ze złością , czy stresem.

A zatem jak ma się zachowywać osoba, która żyje z kimś takim ?

Przede wszystkim okazywać wsparcie, zrozumienie i akceptację. To zdecydowanie nie jest łatwe, biorąc pod uwagę, że ta osoba sama żyje w nieustannym napięciu i lęku, że jakimś słowem lub zachowaniem wywoła w partnerze silny stres i wybuch emocji. Wiele osób ma wrażenie, że i tak chodzi po domu na palcach, a i tak słyszy, że wszystko jest ich winą. Partner osoby borderline musi być przygotowany, że będzie nieustająco krytykowany i obwiniany za rzeczy, które nie miały miejsca, a jego miłość będzie kwestionowana. Dlatego, żeby żyć z osobą z pogranicza, trzeba naprawdę kochać. Inaczej związek nie ma szansy dobrze funkcjonować. Tylko, że miłość nie powinna zaślepiać. A to oznacza, że nie można godzić się na wszystko, wszystkiego tolerować. Należy ustalać np., że okey, kłócimy się, jeśli jednak uderzysz mnie- wychodzę. Osobom z borderline trzeba stawiać granice i pilnować ich przestrzegania, bo to pozwoli ustabilizować relacje. Najważniejszą granicą jest postawienie warunku, żeby partner się leczył, chodził na terapię, pracował nad tym, co się dzieje. Jeśli nie chce się leczyć, a wie , że działa to wyniszczająco na związek- wtedy trzeba się zastanowić, czy pozostawanie w takiej relacji ma sens. Oczywiście zakończenie związku powinien poprzedzić proces przygotowujący, czasami nawet z terapeutą, ponieważ osoby z pogranicza panicznie boją się krytyki i porzucenia. Jednakże lęk i zastraszanie partnera próbami samobójczymi, to nie jest dobry i wystarczający powód, żeby pozostawać w relacji, która nas wyniszcza. Dlatego partner osoby dotkniętej tym zaburzeniem musi pamiętać też o sobie. Nie może bez reszty rezygnować z siebie i poświęcać się bez reszty. Pozwalanie na agresję, bicie, szantaż, rozstania, powroty- nie jest ani wskazane, ani zdrowe. Osoba z borderline powinna uczyć się, że w związku są dwie osoby i trzeba respektować uczucia drugiej strony. Jeśli zatem opiekun zadba o siebie , o swoje życie, o swoje pasje, przyjaciół- będzie miał siłę i cierpliwość, aby wspierać i towarzyszyć swojemu partnerowi w tych zmaganiach, bo nie ukrywajmy, to trudna droga, to będzie szansa na wspólne życie , gdyż nawet w trudnych momentach nie można tracić nadziei , że spokojne i harmonijne życie we dwoje jest możliwe.

Mój słuchacz dostał więc konkretne wskazówki, jak ma sobie radzić w przyszłości i jak zadbać o siebie.

 

MMag. Elwira Dubas

Psycholog, Terapeuta rodzinny i par,

Trener , Master Coach

Podczas tego dyżuru przykuł moją uwagę szczególnie jeden telefon. Na początku słyszałam tylko płacz , szloch i krótkie urywane słowa : „ nie mogę już ”, „ mam dość „, „ dlaczego „.

Po dłuższej chwili, kiedy rozmówczyni się już w miarę uspokoiła, była w stanie opowiedzieć mi całą historię, która ją tak przygniotła i zdołowała. Nie chcę tu opisywać całej historii, bo nie w tym rzecz, ale w skrócie mówiąc, ta kobieta bardzo, ale to bardzo przejęła się opinią swojej szefowej i innych koleżanek w pracy. Do tego stopnia , że pójście do pracy stało się dla niej nie lada wysiłkiem, dlatego zaczęła chodzić na zwolnienia, co jeszcze bardziej potęgowało niechęć współpracowników, ale co najgorsze, zaczęła mieć stany lękowe i depresyjne.

Chcę powiedzieć, że temat takiego BRANIA WSZYSTKIEGO DO SIEBIE, często jest poruszany również w gabinecie. Jakże często bierzemy do siebie rożne czyjeś opinie, komentarze i uwagi, rzucane albo w naszym kierunku, albo tak zwyczajnie w przestrzeń. Jedna osoba usłyszy coś takiego i tylko wzruszy ramionami i powie: Może i taki jestem, ale cóż z tego ? , natomiast ktoś inny, bardziej urazowy i przeczulony na swoim punkcie, będzie to wszystko łykał i wręcz paradoksalnie wypatrywał, gdzie mu ktoś chce zaszkodzić albo dokuczyć. BRAĆ WSZYSTKO DO SIEBIE, to znaczy uważać, że ONI, właściwie o niczym nie myślą tylko o mnie, a to już egocentryzm. Przejawiają go ludzie zwykle albo ze zbyt wysoką samooceną, albo ze zbyt niską. Jedna i druga jest zaburzeniem samooceny. Skąd się to bierze ?

Niestety wychowuje się nas głównie przez negację, dorastamy w ciągłym braku akceptacji i niespełnieniu, a to zostaje często na cale życie. Dlatego jak ktoś rzuci w eter negatywną uwagę, to zaraz odnosimy ją do siebie.

Prawdziwa sztuka i o tym powiedziałam mojej rozmówczyni polega na tym, by reagować na zarzuty pod naszym adresem, będąc głęboko osadzonym w sobie. Co to znaczy ? Nie chodzi o to, żeby być zamkniętym na krytykę i by w ogóle nikt nam nie mógł niczego powiedzieć, ale żeby zdać sobie sprawę, gdzie jest nadmiar czyjeś intencji, by nam „ dokopać „. Jeśli ktoś wylewa na nas” wiadro pomyj”, może nas to w ogóle nie dotykać, jeśli zdamy sobie sprawę, że to w ogóle nie chodzi o nas. Jeśli mamy zdrowy stosunek do siebie, czyli akceptujemy siebie ze wszystkimi wadami, nie będzie nas bolało, że ktoś nam coś wytyka. Mówimy wtedy „ No masz rację, jestem leniwa”, albo „ Czasem potrafię zachować się nieładnie, niefajnie, przepraszam”. Ale do tego trzeba mieć w sobie Zdrowego Dorosłego, który zobaczy, że nie warto tak się przejmować , że robię z siebie Ofiarę, gram latami w grę pt. „ Jestem taka nieszczęśliwa i najbardziej poszkodowana” „ Jestem królową biedy „. A tak się właśnie dzieje, kiedy mamy w sobie rozbudowanego Wewnętrznego Krytyka, a do tego nieszczęśliwe Wewnętrzne Dziecko, wtedy będziemy się tak truć i przejmować latami.

Kiedy jednak, coś co ktoś zrobił lub powiedział dotyka nas tak mocno, jakby wbijali nam nóź w serce, tak jak w odczuciu mojej rozmówczyni- najlepiej zająć się sobą, nie tym kimś. Tak też zrobiłyśmy. Zastanowiłyśmy się, co te słowa, co to zachowanie w niej poruszyło, co ją zabolało, a potem uznałyśmy to zranienie, zobaczyłyśmy to, że ją boli, że jest jej smutno i przykro. To już było 50 % pracy i sukcesu, bo wtedy można było kontynuować. Dlaczego to tak mnie zraniło ? Dlaczego znowu poczułam się gorsza? Przecież mam też tyle fajnych cech, dzięki którym tak dobrze funkcjonuję w świecie. Nie jestem tylko tym złem, o którym mi mówiono . To była dalsza praca nad tym problemem.

Jeśli ktoś potrzebuje i przyniesie mu to ulgę, to można wprost powiedzieć tej osobie : „ Zraniłeś mnie”, „ Zrobiło mi się przykro „. Nie jest ważne, żeby ta osoba to zrozumiała, czy przeprosiła, raczej bym tego nie oczekiwała. W końcu ten kto uderzył w nasz czuły punkt, też musi tą informację przepracować, a ludzie są na bardzo różnych poziomach świadomości. Jedni potrafią powiedzieć „przepraszam”, innych zatyka , a jeszcze inni będą szli w zaparte.

 

Moja obserwacja jest taka, że im dłużej się pracuje nad swoimi zranieniami, tym lepiej sobie człowiek z nimi radzi. Ma więcej odporności, spokoju i otwartości na innych. Owszem, można posłuchać , co ktoś inny ma do powiedzenia na mój temat, bo to może być cenna wiedza, ale na pewno, nie można pozwolić się poniżać, obrażać, ani umniejszać. Nie można też BRAĆ WSZYSTKIEGO DO SIEBIE, to my o tym decydujemy. Nie wszystko co mówią inni jest prawdą, to jest ich prawda, ale nie prawda absolutna.

 

MMag. Elwira Dubas

Psycholog, Terapeuta rodzinny i par,

Trener , Master Coach